Forum Leasing 24H

Jak to rozumiecie?

Czy dyskonto stanowi koszt podatkowy w CIT finansującego w przypadku cesji wierzytelności wynikających z umowy leasingu finansowego, czy tylko operacyjnego?

Zgodnie z art. 17k ustawy o CIT, w przypadku gdy finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 ustawy, a nie została na tę osobę przeniesiona własność przedmiotu umowy leasingu, do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności. Natomiast jego kosztem uzyskania przychodu jest zapłacone dyskonto lub wynagrodzenie.

W praktyce spotkać można stanowisko organów podatkowych, zgodnie z którym powyższa regulacja znajduje zastosowanie wyłącznie do umów leasingu operacyjnego. Wynika to z faktu, że art. 17b ustawy o CIT, do którego odsyła art. 17k, określa warunki, od których zależy uznanie danej umowy za leasing operacyjny. Powyższą interpretację potwierdził WSA w wyroku z 2 października 2007 r. (sygn. akt III SA/WA 383/07). Wyrok ten, w wyniku wniesionej skargi kasacyjnej, został jednak uchylony wyrokiem NSA z 24 czerwca 2009 r. (sygn. akt II FSK 247/08).

NSA uznał, że art. 17k ustawy o CIT odsyła do art. 17b ustawy o CIT, który dotyczy opłat, określonych w umowie leasingu i ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy. Ustawodawca nie wskazuje, czy regulacja ta dotyczy umowy leasingu operacyjnego czy finansowego. W ocenie NSA art. 17k odnosi się do opłat ponoszonych przez korzystającego, ustalonych zarówno w umowie leasingu operacyjnego, jak i leasingu finansowego. W konsekwencji w przypadku cesji wierzytelności wynikających z leasingu finansowego, tak samo jak w przypadku leasingu operacyjnego, do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności. Kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zaś zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.

Michael pisze:Wyłączam się od razu, tak samo żona, bo nic nie rozumiemy

conquistador pisze:Będę tu częstym gościem.

A wracając do pańskiego pytania, to byliśmy ostatnio z żoną i dzieckiem w banku, gdzie przyjął nas jakiś oficjel i coś tłumaczył. Wyłączam się od razu, tak samo żona, bo nic nie rozumiemy, a Antek coś tam zrobił czy się przewrócił, więc wybuchnęliśmy śmiechem. Ten pan nie wiedział, jak zareagować, więc powiedział coś w stylu: "No tak, młoda osoba w tym wieku bawi się ruchem". I to połączenie bankowej nowomowy z prostą sytuacją życiową było kapitalne.

conquistador pisze:Można powiedzieć jednostrony element spajający zamiast taśma klejąca. Tylko po co?

Michael pisze:Generalnie Gboy olej ten artykuł. Wyjdzie Ci na zdrowie.

GBoy pisze:Znajdzie się jakiś cwaniak co to przetłumaczy?

PIT.pl: Nowe problemy z korektą VAT od samochodów z kratką

O niejasnościach przepisów dających prawo do odliczenia i ich niezgodności z prawem unijnym na korzyść podatników przed wyrokiem ETS wypowiadały się już sądy administracyjne. Zarówno bowiem stosowanie tzw. wzoru Lisaka, jak wprowadzona po nim zasada odliczeń jest dla podatnika - w porównaniu z przepisami starej ustawy o VAT - mniej korzystna.

Zmiany spowodowały, że część samochodów utraciła prawo odliczania VAT od paliw a podatnicy prawo do zakupu z pełnym odliczeniem VAT – ze względu na nie wystarczającą ładowność. Regulacje te są niezgodne z brzmieniem VI dyrektywy (a obecnie również dyrektywy 2006/112/WE) i prawem unijnym (Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu z 4 kwietnia 2007 (sygn. I SA/Wr 1852/06), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (Oddział Zamiejscowy w Radomiu) w wyroku z dnia 20 czerwca 2007 r. (sygn. akt VIII SA/Wa 324/07).

Powołując się na brzmienie wyroku ETS sądy polskie stwierdzają obecnie, że w konsekwencji przekroczenia z dniem 1 maja 2004r. przez państwo polskie granic dopuszczalnych ograniczeń wyznaczonych przez art. 17 ust. 6 akapit drugi Szóstej Dyrektywy, od tego dnia nie mają zastosowania wszelkie określone w prawie krajowym ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego zawartym w zakupach dotyczących wydatków na nabycie paliwa do samochodów wykorzystywanych w działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. W szczególności nie ma w całości zastosowania obowiązujący obecnie (tj. w brzmieniu od 22 sierpnia 2005r.) art. 88 ust. 1 pkt 3 w zw. art. 86 ust. 3 ustawy o VAT (WSA w Krakowie, sygn. akt I SA/Kr 147/09 z 3 kwietnia 2009 r).

Takie rozumienie wyroku ETS, jakie przyjął za właściwe WSA w Krakowie powoduje, że podatnicy przy ustalaniu prawa do odliczenia VAT stosować muszą przepisy sprzed 1 maja 2004 r., a więc sprzed uchwalenia nowej ustawy o VAT. Tym samym nie powołują się oni na przepisy obecnie obowiązujące, lecz obowiązujące w dacie wejścia w życie ustawy o VAT. Tym samym aktualne byłyby interpretacje wydane za czasów starej ustaw. A zatem decydujące znaczenie miałby zapis art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (z 2004 r.) i § 10 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22.03.2002 r., zgodnie z którymi obniżenia lub zwrotu różnicy podatku należnego można dokonać o podatek naliczony związany z nabyciem samochodu (nie dotyczy to przypadków, gdy sprzedaż lub leasing stanowi przedmiot działalności gospodarczej podatnika) spełniającego w chwili nabycia łącznie trzy warunki:

* samochód jest inny niż osobowy,
* dopuszczalna jego ładowność przekracza 500 kg,
* powyższe dwa warunki wynikają z homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodu.
(Drugi Urząd Skarbowy w Rzeszowie, 17 listopad 2003 r., sygn. akt II US-II-443/76/2003).

Problem w tym, że wskazane ograniczenia, zarówno w zakresie ładowności, jak i obowiązku homologacji wprowadzane były na podstawie aktów prawnych już nieobowiązujących. Tym samym przy stosowaniu ich obecnie przez podatnika, powstałby paradoks, w którym podatnik ustala swoją sytuację prawną na podstawie uchylonych aktów prawnych. Jest to stanowisko nieprawidłowe i powinno przyjąć się inną drogę wykładni.

Zatem, jeżeli zaistnieją sytuacje, w których przepis art. 88 ust. 1 pkt 3, w zw. z art. 86 ust. 3 i 5 ustawy VAT będzie zmniejszał rzeczony zakres ograniczenia podatku naliczonego na korzyść podatników, wówczas to jemu należy przyznać pierwszeństwo w stosowaniu w odniesieniu do tych konkretnych podatników. W tylko bowiem takich sytuacjach należy przyjąć, że ww. przepis będzie zgodny z celem VI Dyrektywy (WSA w Rzeszowie, sygn. akt I SA/Rz 735/08 z 5 lutego 2009 r.). Dodać by można – jeżeli stan prawny obowiązujący obecnie będzie zgodny ze stanem sprzed zmiany ustaw – to pierwszeństwo powinno dać się ustawie obowiązującej obecnie, a tylko ewentualne odstępstwa – ustalać na podstawie przepisów nieobowiązujących. Bowiem przewidziana w art. 17 ust. 6 akapit drugi VI Dyrektywy klauzula "standstill" nie ma na celu umożliwienia nowym państwom członkowskim dokonania zmiany swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów tej dyrektywy. Tego rodzaju zmiana byłaby sprzeczna z samą ideą tej klauzuli (WSA we Wrocławiu, sygn. akt I SA/Wr 969/08 z 19 lutego 2009 r.). Podobnie ETS w wyroku z dnia 22 grudnia 2008r. C-414/07 stwierdził, że uchylenie przepisów wewnętrznych w dniu wejścia w życie VI Dyrektywy w krajowym porządku prawnym i zastąpienie ich w tym samym dniu innymi przepisami wewnętrznymi samo w sobie nie pozwala na przyjęcie, że państwo członkowskie zrezygnowało ze stosowania wyłączeń prawa do odliczenia naliczonego podatku VAT. Tego rodzaju, zmiana ustawowa nie pozwala też, sama w sobie, na stwierdzenie naruszenia art. 17 ust. 6 akapit 2 tej Dyrektywy, pod warunkiem jednak, że nie doprowadziła do rozszerzenia - po tym dniu - zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń.

Podobnie jak wskazano powyżej, czyli na obowiązek indywidualnego podejścia do każdej sprawy, wypowiedziały się już: WSA w Olsztynie, sygn. akt I SA/Ol 59/09 z 12 marca 2009 r. WSA w Gorzowie Wielkopolskim: z 3 marca 2009 r. - sygn. akt I SA/Go 57/09, WSA w Opolu, sygn. akt I SA/Op 18/09 z 9 marca 2009 r. WSA w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 1542/08 z 2 marca 2009 r.

Reasumując należy stwierdzić, że zarówno obecna ustawa, jak i przepisy wcześniejsze nie pozwalały na odliczenie VAT w przypadku samochodów osobowych. Tu zatem następuje zgodność. Problem pojawia się przy odliczeniach innych niż osobowe pojazdów samochodowych Stara ustawa wprowadzała bowiem limit dopuszczalnej ładowności 500 kg, który następnie nie pozwalał na odliczenie. Przy nabyciu samochodów innych niż osobowe, których maksymalna ładowność przekraczała powyższy limit, możliwe było skorzystanie z odliczenia VAT zawartego w cenie pojazdów. Podobnie możliwym było odliczanie podatku VAT od zakupionego dla takich samochodów paliwa, oleju napędowego oraz gazu. Powyższe prawa powinny być zatem wnioskowane ze starej ustawy o VAT.

Niemniej, by pojazd mógł zostać zaliczony do ciężarowych (do innych pojazdów samochodowych), musiał on spełniać dodatkowe założenie. Zgodnie więc z §8 ust.4 pkt 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. z 2003r., Nr 32, poz. 262, z późn. zm.) wnętrze kabiny kierowcy oraz pomieszczenia przeznaczonego do przewozu osób samochodzie ciężarowym powinno być oddzielone od przestrzeni ładunkowej trwałą przegrodą o odpowiedniej wytrzymałości. W przypadku samochodów osobowych spełniających kryteria samochodów ciężarowych jest to tzw. kratka. Spełnienie założeń samochodu ciężarowego oraz odliczenie VAT uwarunkowane było od homologacji pojazdu jako pojazdu ciężarowego (Drugi Urząd Skarbowy w Rzeszowie, 17 listopad 2003 r., sygn. akt II US-II-443/76/2003).