Wskazać tutaj można choćby na aktualny wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia
22 sierpnia 2014 roku sygn.. akt VIII Ga 205/14, z uzasadnienia którego wynika:
„Z treści art. 822 § 2 k.c., stanowiącego podstawę prawną powództwa w niniejszej sprawie, nie wynika, aby powód jako leasingobiorca nie mógł domagać się odszkodowania za szkodę wyrządzoną w jego pojeździe przez sprawcę szkody ubezpieczonego w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Jednocześnie powoływany przez Sąd I instancji art. 415 k.c., regulujący odpowiedzialność sprawcy szkody, określa, że przesłankami tej odpowiedzialności jest powstanie szkody, zaistnienie zdarzenia, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy oraz istnienie związku przyczynowego. Przepis ten, ani też art. 436 k.c. nie wskazuje, aby odpowiedzialność sprawcy szkody ograniczała się jedynie do poszkodowanych właścicieli pojazdu. Również z kodeksowej regulacji umowy leasingu (art. 7091 – art. 70918) nie wynika, aby korzystający nie mógł nabyć prawa podmiotowego do dochodzenia odszkodowania OC w zakresie używanej rzeczy, czy też podjąć inne czynności mające na celu uzyskanie odszkodowania, tak, jak ma to miejsce w przypadku rękojmi za wady rzeczy. Wniosek taki Sąd Rejonowy wysnuł w oparciu o § 14 ust. 11 umowy leasingu, zgodnie z treścią którego w przypadku, gdy korzystający będzie kwestionować ustalony przez ubezpieczyciela sposób naprawienia szkody lub wysokość wypłaconego odszkodowania, finansujący może dokonać na rzecz korzystającego cesji roszczeń wobec ubezpieczyciela. Powołany zapis sugeruje wprawdzie, jakoby powód nie miał prawa podmiotowego od dochodzenia odszkodowania bez cesji wierzytelności, jednakże zapis ten stoi
w sprzeczności z inną regulacją umowną, a mianowicie § 14 ust. 6. W jego treści strony ustaliły, że
w przypadku szkody częściowej powód jako korzystający ma obowiązek przywrócenia przedmiotu leasingu do stanu sprzed szkody na własny koszt w autoryzowanej przez dostawcę firmie (zdanie 1). Ponadto, korzystający miał obowiązek ponieść koszty naprawy przedmiotu leasingu przekraczające wysokość odszkodowania wypłaconego przez ubezpieczyciela (zdanie 3).
Wobec powyższego, nie ulega wątpliwości, że to powód, jako korzystający w umowie leasingu, a nie finansujący, zobowiązany był do poniesienia kosztów naprawy przedmiotu leasingu, a tym samym nie można przyjąć, aby nie mógł dochodzić ich poniesienia, czy też zwrotu, od podmiotu, który obowiązany jest do naprawienia szkody na podstawie art. 822 k.c. W tym stanie rzeczy przyjąć należało, że powód posiada legitymację procesową do wystąpienia z niniejszym powództwem, zarówno
w zakresie podatku VAT, który zapłacił zakładowi naprawczemu za naprawę przedmiotu leasingu, jak
i utraconych korzyści, które utracił w związku z przestojem w prowadzeniu działalności gospodarczej.
Sąd Rejonowy nie trafnie przyjął, że powodowi nie przysługiwało roszczenie o pokrycie naprawy szkody wraz z podatkiem VAT. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury, powoływanym przez Sąd Rejonowy i podzielanym przez Sąd Okręgowy, odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą
w związku z ruchem tego pojazdu, obejmuje kwotę podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego. Bezspornym w realiach niniejszej sprawy było, że powód, prowadzący działalność gospodarczą
w zakresie przewozu osób, nie jest płatnikiem podatku VAT. Poza sporem pozostawało również to, że powód uiścił na rzecz zakładu naprawczego kwotę 182,21 zł, stanowiącą równowartość podatku VAT w związku z zapłatą przez niego kosztów naprawy szkody w pojeździe (vide, KP, k. 37). W tym stanie rzeczy, skoro powód nie może domagać się zwrotu zapłaconego podatku, a faktycznie go poniósł, może dochodzić od ubezpieczyciela pokrycia szkody także w tym zakresie na podstawie art. 822 k.c.”
